அஞ்'ஞாநி'

ஞாநி சார் குமுதத்துல ஒரு கருத்தை எழுதி இருக்கார். என்னன்னா அவருக்கு இந்த தலைமுறை மேல இருந்த நம்பிக்கையை அவரோட நண்பர்கள் வீட்டு ஆடம்பர விழாக்கள் குறைச்சிடுச்சாம். வெளிநாடுகள்ள திருமண மண்டபங்களே இல்லைன்னு கொள்கை சிங்கம் ரபி பெர்னாட் சொன்னாராம். அவரோட புரபசர் தன் திருமண நாள் காலையில் கூட கல்லூரிக்கு வந்திருந்தாராம்.

ஒரு விழாவை ஆடம்பரமாக, அதை செய்ய கூடிய சக்தி உடையவர்கள் செய்வது எப்படி தவறாகும்? இந்த கருத்து எவ்வளவு தவறானது! ஒரு விழாங்கறது ஒரே ஒருத்தரோ இல்லை ஒரு குடும்பமோ குழுவோ சம்பந்தப்பட்ட ஒரு விஷயமா? அதன் பயனாளிகள் அதில் நேரிடையாக பங்கேற்பவர்கள் மட்டுமா? ஒரு கதை நாம எல்லாரும் சின்ன வயசுல படிச்சிருப்போம். ஒரு ஊரில வறுமை தலை விரிச்சாடுச்சாம், அங்க எல்லாரும் வாழ்க்கையே வெறுத்து போய் எப்படா சாவு வருமென்று காத்து இருந்தாங்களாம். சொந்த குழந்தைகளையே வெறுத்து ஒதுக்கறதும், புருஷன் பொண்டாட்டி எந்நேரமும் சண்டை போடருதும்,ஊரில் ஒருத்தருக்கொருத்தர் முகம் குடுத்து பேசிக்காமலும் இருந்தாங்களாம். அப்போ பைத்தியக்கார ஆஸ்பத்திரியில் இருந்து தப்பிச்சி வந்த பைத்தியம் ஒன்னு ஒரு இனிப்பு கடைக்காரர் கிட்ட போய் ஒரு பெரிய மென்பஞ்சு திடமாக்கூழ்( cake தாங்க.நன்றி:மறைந்த திரு.தமிழ்குடிமகன்) ஆடர் பண்ணுச்சாம்.உடனே அவர் பலசரக்கு கடைகாரர் கிட்ட தான் சேமித்து வைத்த தொகையிலிருந்து இதற்கு தேவையான சாமான்களை வாங்கினாராம். உடனே பலசரக்கு கடைகாரர் இந்த தொகைய வச்சு தன் குழந்தை ஆசையா கேட்ட பொம்மைய வாங்கி குடுத்தாராம். அதை வெச்சி இவரும் துணி வாங்க அந்த ஊருல இருந்த ஒரே பணக்காரருக்கு மானப் பிரச்சினையாகி அவரு நிறைய துணி, இனிப்புகள், பொருட்கள் வாங்க போக ஊரே விழாக்கோலம் பூண்டிச்சாம். அதை பாத்து பக்கத்து ஊர்ல இருந்தெல்லாம் இங்க வந்து எல்லாரும் பொருட்கள் வாங்க, ஆனா முதமுதல்ல இதை ஆரம்பிச்சு வச்ச பைத்தியம் வந்து அந்த cakeஐ வாங்காததுக்கூட அந்த இனிப்பு கடைக்காரர் கவனிக்கலயாம். இதுதான் வாழ்க்கை நியதி.

ஒரு விழா பண்டிகைன்னா அதை ஒவ்வொருத்தரும் அவரவர் விருப்பப்படி கொண்டாடுவதில் என்ன தவறு? நான் இந்த வருடம் இந்தியா வந்த போது ஒரு உறவினர் திருமணத்தின் பொருட்டு இராஜா முத்தையா மண்டபத்திருக்கு சென்றிருந்தேன். அங்கு எல்லாமும் ஆடம்பரம்தான். ஆனால் இதனால் லாபம் அடைந்தது வெறும் திருமண வீட்டினரும் மண்டப உரிமையாளரும் மட்டுமா? அங்கு உபயோகப் படுத்தப்பட்ட பூவில் இருந்து, அலங்காரத்தில் இருந்து, உணவு பரிமாறுபவர்கள் வரை அன்று எல்லாருமே பயனாளிகள்தானே, ஒரு நல்ல மகிழ்ச்சியான விழாவிற்கு செலவழிப்பது ஒரு வகையில் பலருக்கு மறைமுகமாக வேலை அளிப்பதுதானே! இவற்றை அனைவருமே மிக மிக எளிமையாக கொண்டாடினால் எப்படி சமூகம் வாழும்?வளம்பெறும்? இதென்ன கள்ளச்சாரயமா இல்லை இலாட்டிரி டிக்கெட்டா நிறுத்துவதற்கு.

இன்னொரு விஷயம் இதில் கூர்ந்து கவனித்தீர்களானால் எல்லோருக்குமே உள்ளுக்குள் ஒரு வகை ஈகோ இருக்கும். தான் ஏதாவது ஒரு சபையில் முந்தி இருக்க வேண்டும் என்பது. இது ஒரு அறிஞருக்கோ, செல்வந்தருக்கோ, கலைஞர்களுக்கோ கிடைத்து விடுகிறது. மற்ற மிக மிக சராசரியான பெருவாரியான மக்கள் தொகை என்ன செய்யும்? இவ்வகை விழாக்கள் ஒவ்வொருவரின் ஈகோக்கு சிறு துளி அளவாவது தீனி இடுகிறது. இவரே பல முறை கூறியுள்ள ஒரு விஷயம், எல்லா மனிதரிடமும் மனித குணமும் உண்டு மிருக குணமும் உண்டு. இது 100% உண்மை. அவ்வகை குணங்களுக்கு நாம் தெரிந்தோ தெரியாமலோ மறைமுகமாகவோ சின்ன வகையிலாவது தீனி இட்டுத்தான் கட்டுக்குள் வைத்திருக்கிறோம். எப்படி தமிழர்கள் தங்கள் ஆர்வத்தை போரிலிருந்து திசை திருப்புவதற்காக ஜல்லிக்கட்டு, வேட்டை என சென்றார்களோ அவ்வாறுதான் இதுவும். அனைத்து மனிதருக்கும் தன் வாழ்நாளில் அவ்வப்பொழுது சபையில் முந்தி இருக்க கிடைக்கும் தருணங்களும்.

இதில் எதிர் வாதமாக எடுத்து வைக்கப்படும் விஷயம், இருப்பவர்கள் செய்வார்கள் இல்லாதவர்கள் என்ன செய்வார்கள்? ஒவ்வொருவரும் தன்னால் இயன்ற வகையில் கொண்டாடுகிறார்கள். இதில் எடுத்து வைக்கப்படும் இன்னொரு விஷயம் இதற்கு செலவிடும் பணத்தை ஒரு அநாதை விடுதிக்கோ ஏழை மாணவர்கோ கொடுக்கலாமே என்று. இது முற்றிலும் தவறான ஒன்று. எல்லோரும் அப்படி செய்ய ஆரம்பித்தால் இது மேலும் பல வாழ வழி தெரியாத ஏழை மாணவர்களையும், எழ்மையையும்தான் ஏற்படுத்தும். பின்னே யாருக்கும் தொழிலோ வருமானமோ வாழ்கையில் ஆர்வமோ இல்லையென்றால் வேறென்ன ஆகும். எல்லோரும் தன்னால் முடிந்த அளவுக்கு உதவ வேண்டும் என்று தான் கூறவேண்டுமேயன்றி, மற்றவை ஆதார கூர்ருக்கே ஆப்பு வைத்துவிடும். இதில் தனக்கு என்ன சக்தி உள்ளது அதற்கு எவ்வாறு செலவு செய்ய முடியும் என்பதை அவர்தான் முடிவு செய்ய வேண்டும். தன் சம்பந்தியிடமும், மற்ற சொந்தங்களிடமும் தன் வாதத்தை எடுத்து வைக்க முடியாதவர்கள், அதற்கு ஒத்துவராதவர்களை ஒதுக்கிவிட்டு தன் நிலையை செயல்படுத்தாதவர்கள் மற்றும் போலிகௌரவத்திற்காக வாழ்பவர்கள் இவர்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளித்து நாம் வாழ்வில் கிடைக்கும் சில சந்தோஷங்களையும் தியாகம் செய்ய முடியுமா. ஞாநி மாதிரி பட்டவர்கள் சாதாரண நியாயமான மகிழ்ச்சிகளை அனுபவிப்பவர்கள் மனதில் ஏதோ தவறு செய்வதை போன்ற உறுத்தலை ஏற்படுத்தும் சாடிஸ்ட் போக்கை விட்டு பிறவகை ஆட்களுக்கு அறிவுரை கூறினால் நன்றாக இருக்கும்! இந்த பதிவே நிரம்ப பெரிதாகிவிட்டதால் ரபி பெர்நாடின் அறிய கூற்றை பற்றி அடுத்த பதிவில் விரிவாக எழுதுகிறேன்.

இதன் தொடர்ச்சி இங்கே:http://vettiaapiser.blogspot.com/2008/06/blog-post_5058.html